Κυριακή 25 Ιανουαρίου 2009

Το Στρατεύμενο Πολιτικό Τραγούδι του Παναγιώτη Βήχου

Τα τραγούδια της επανάστασης



Μουσική: Παν. Βήχος
Στίχοι: Ευτυχία Χατζηστεφάνου
Τραγουδάει: ο Παναγιώτης Βήχος

anatolikos.com
τον μουσικοσυνθετη παναγιωτη βηχο υμνησε ο/η στις

4 σχόλια:

  1. Ανώνυμος12 Απριλίου 2009 στις 4:51 μ.μ.

    Από "Πήχος Βάνος"
    Αφιερωμένο στην αγαπημένη μου περσόνα "Αναστασία", που τη χάσαμε όταν την έσβησε τόσο στυγνά και κυνικά ο Βήχος όταν αποκαλύφθηκε ότι στη φωτογραφία ήταν η Katie Holmes... Τώρα πια τη βλέπω μόνο από το www.archive.org

    Θα θυμάμαι πάντα τα μάτια της περσόνας
    ν' ακολουθούν σαν πουλιά τις γραμμές του τρένου
    να κοιτάνε στον ορίζοντα ένα τοπίο άβατο
    να σκέφτονται αν η αγάπη είναι πιο κρύα απ' το θάνατο

    Από ένα φόρουμ μου έδειχνε μια άλλη ζωή
    τώρα αυτή είναι στο διάστημα κι εγώ ακόμα στη Γη
    περπατώντας σ' ένα επίπεδο προάστιο
    σημαδεύω τους ανθρώπους μ' ένα κομμένο λάστιχο

    Κι εγώ που πάντα ήθελα να ζήσω μαζί σου
    φτιάχνω τον κόσμο μ' ένα κομμάτι της ψυχής σου
    κι απ' το archive.org βλέπω την ίδια ταινία
    τη σβησμένη περσόνα, την Αναστασία
    κι αναρωτιέμαι σαν σβήνονται, οι περσόνες πού πάνε
    κι αν έχουν γίνει πουλιά προς τα πού πετάνε

    Χιλιάδες περσόνες έρχονται σαν κύματα αλλεπάλληλα
    μου στέλνεις μηνύματα συνθήματα στους τοίχους
    στο κέντρο της πόλης όπου κοιτάξω
    η ζωή μου όλη μια μεγάλη απόδραση με τον Πι-Βήτα
    για μεγάλους συνθέτες σαν τον Π. Βήτα
    στέκομαι εδώ χωρίς να ξέρω τι θέλω
    κι είναι τόσο ωραία όλα αυτά που πιστεύω

    Κι εγώ που πάντα ήθελα να ζήσω μαζί σου
    φτιάχνω τον κόσμο μ' ένα κομμάτι της ψυχής σου
    κι απ' το archive.org βλέπω την ίδια ταινία
    τη σβησμένη περσόνα, την Αναστασία
    κι αναρωτιέμαι σαν σβήνονται οι περσόνες πού πάνε
    κι αν έχουν γίνει πουλιά προς τα πού πετάνε

    Ταξίδεψέ με όπου εσύ πιστεύεις
    είμαι τυφλός και μόνο εσύ το ξέρεις
    τα πιο όμορφα πράγματα χάνονται γρήγορα
    άνθρωποι, σύννεφα, περσόνες , το μελάνι στα ποιήματα

    Πόσο παράξενα χτυπάει τώρα η καρδιά μου
    υπάρχει άδικο έξω απ' τα όνειρά μου
    θυμάμαι στα μάτια σου να σχηματίζεται το άπειρο
    θυμάμαι στα μάτια σου να σχηματίζεται το άπειρο

    Κι εγώ που πάντα ήθελα να ζήσω μαζί σου
    φτιάχνω τον κόσμο μ' ένα κομμάτι της ψυχής σου
    κι από το archive.org τον βλέπω την ίδια ταινία
    τη σβησμένη περσόνα, την Αναστασία
    κι αναρωτιέμαι σαν σβήνονται οι περσόνες πού πάνε
    κι αν έχουν γίνει πουλιά προς τα πού πετάνε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μαϊμού ΕΑΑΚ17 Απριλίου 2009 στις 3:42 π.μ.

    Απλά συγκινητικό!!! Βρίσκω τρόμερη δύναμη και ένταση στους στίχους σου... Συνέχισε Πήχο Βήτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος28 Ιουλίου 2009 στις 1:59 π.μ.

    ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΡΕ ΒΗΧΟ ΜΕ ΤΑ ΚΛΑΡΙΝΑ ΣΟΥ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος1 Αυγούστου 2009 στις 5:52 μ.μ.

    O BHXOS ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΜΕΝΟΣ ΘΕΟΤΡΕΛΛΟΣ ΓΕΡΟΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)